'Ik geniet als onze bewoners vrolijk de dag doorkomen'

“De meeste bewoners zijn doof of doofblind en hebben een laag ontwikkelingsniveau en autisme”, legt Jurre uit. “Omdat ze niet praten en de Nederlandse Gebarentaal niet beheersen, kunnen ze het mij dus niet even vertellen als er iets aan de hand is. Daarom moet ík ze begrijpen en zorgen dat alles klopt, zodat zij niet onrustig worden. Ik kijk steeds hoe het is met het spanningsniveau van iedereen en wil zorgen dat ze vrolijk de dag doorkomen. Ik geniet als ik iemand zie lachen. Dat zorgende moet je hebben als je dit werk wilt doen.”

“Hoe de dag er hier uit ziet? We volgen de dagprogramma´s van cliënten. Als zij de pictogrammen of foto´s van hun dagprogramma zien, weten ze wat ze gaan doen. De dag begint altijd met wakker worden, tandenpoetsen, wassen en samen ontbijten. En dan brengen wij ze naar de dagbesteding. We moeten elke stap voorspelbaar maken, dat is belangrijk bij autisme. Het mooie is dat ze daar hun veiligheid uit halen. Als onze bewoners de dag beter begrijpen, ervaren ze op sensorisch niveau rust en neemt de spanning af.”

“De overgangen tussen activiteiten zijn lastig voor onze bewoners. Daarom doen ze na elke activiteit allemaal even iets rustigs. Eén bewoner vindt het enorm ontspannend om schroeven in elkaar te draaien. Dan zeg ik: ga dat lekker effe een kwartiertje doen op je kamer. Een ander houdt van het weer. Hij zapt alle nieuwsberichten over het weer langs en komt zo tot rust. Ze hebben heel verschillende interesses, maar vinden het allemaal geweldig om te helpen met koken. Dat is wonderbaarlijk. Dus ik sta hier altijd met een souschef in de keuken.”

“Echtheid is ook heel belangrijk voor onze bewoners. Ze voelen het feilloos aan als je nep bent. Je moet dus altijd jezelf zijn, maar bent ook begeleider of behandelaar. We hebben het samen leuk, maar ik moet ook streng kunnen zijn en duidelijke grenzen stellen. Het is steeds zoeken naar die balans.”

“Stagiaires zeggen wel eens: het lijkt hier zo gezellig en het komt zo makkelijk over. Tot ze zelf met een cliënt gaan werken. Doe je iets anders dan anders, dan neemt de spanning toe. Dan kan iemand boos of agressief worden. Soms gooit iemand zijn drinken door de tent of geven ze een klap. Dat gebeurt. Het went niet, maar je leert er wel mee omgaan. Ik ben daar nu veel minder van onder de indruk dan aan het begin en weet precies wat ik moet doen.” 

“We dragen ook zo’n noodknop: als ik daar nu op druk, staat hier zo zes man. Collega’s van andere groepen. Zij helpen als er agressie is, maar ook als iemand zijn eten door de kamer heeft gesmeten. Dan hebben we snel extra handen nodig om het op te ruimen, want anders worden de andere bewoners ook onrustig. Je moet er voor jezelf een uitdaging van maken om het steeds sneller te zien aankomen, zodat de bewoners zo min mogelijk spanning ervaren. Daar doe ik het voor, dat vind ik mooi.”

“In elke situatie kan ik rekenen op mijn collega’s. Er is een prettige sfeer in het team. Ik ben persoonlijk begeleider, maar er zijn bijvoorbeeld ook begeleiders. Ik heb nooit het gevoel dat die onderverdeling er is. De verhoudingen zijn echt gelijk. Is het druk? Dan neemt de een taken van de ander over, welke functie je ook hebt.”

“Het is trouwens absoluut niet zo dat de mensen hier altijd onrustig zijn hoor. We doen zat leuke dingen. Samen wandelen, basketballen, een biertje drinken in de stad, lekker een frietje eten. En soms gaan we een paar dagen op bewonersvakantie. Natuurlijk bereiden we dat heel goed voor, maar dan is het altijd keileuk. Ja, ik geniet van mijn werk. Deze woongroep is hun thuishaven en dat vind ik mooi. Er is geen dag dat ik denk: ik heb geen zin in mijn werk.”

Lees meer over onze woongroepen en dagbesteding. Jurre Peeters werkt bij Het Carré in Sint-Michielsgestel. Wil jij onderdeel zijn van zo'n hecht team? Bekijk de vacatures.