Marianne Drenthen: 40 jaar werkleven gewijd aan taal en ontwikkeling

Als jonge kleuterleidster in het regulier onderwijs voelde Marianne al snel dat ze meer aandacht wilde besteden aan individuele kinderen. "De grote klassen maakten het moeilijk om echt de tijd te nemen voor ieder kind," herinnert ze zich. Dit besef bracht haar bij het cluster 2-onderwijs, waar ze zich volledig kon richten op kinderen met een taalontwikkelingsstoornis (TOS). "Taal en denken hebben me altijd geboeid. Toen ik een vacature zag bij wat nu Taalster heet, wist ik dat dit iets voor mij was." Wat begon als een tijdelijke aanstelling, groeide al snel uit tot een vaste plek. Marianne maakte de groei en fusies van de organisatie mee. "Ik wilde juist in een kleine organisatie werken," lacht ze. "En nu is Kentalis een enorme instelling geworden!"

Wat opvalt in Mariannes werkverleden en heden, is haar continue honger naar kennis en ontwikkeling. "Ik begon met allerlei cursussen, onder andere een opleiding voor speciaal onderwijs gericht op kinderen en jongeren met auditieve- en taalproblemen en motorische remedial teaching. Maar op een gegeven moment wilde ik meer verdieping." Dit leidde tot haar studie psychologie aan de universiteit van Nijmegen, een opleiding die ze combineerde met haar werk. "Dankzij mijn werkervaring kon ik me gedurende de opleiding specialiseren in de doelgroep van TOS-kinderen en bijvakken taalpathologie volgen." Ze liep stage op de vroegbehandeling, zette oudercursussen op en onderzocht de interactie tussen ouders en kinderen met spraak- en taalproblemen. Dit leidde tot een nieuwe wending in haar carrière: van leerkracht naar psycholoog. "Het was mooi om niet alleen in de klas te staan, maar ook ouders te begeleiden en mee te denken over passende behandelingen."

Haar gedrevenheid bleef niet onopgemerkt: ze kreeg de kans om een nieuwe locatie in Arnhem op te zetten. "Dat was pionieren! We hadden geen vaste ruimtes, moesten vaak verhuizen, maar we bouwden iets op met een team vol mensen met dezelfde passie. Dat was pittig, maar ook heel gaaf!"

Ondanks uitstapjes tijdens haar loopbaan naar andere werkvelden – zoals werken in een particuliere praktijk en een detacheringsperiode bij de jeugdpsychiatrie – bleef haar hart altijd bij Kentalis en de TOS-doelgroep. "Ik ontdekte dat ik echt een teamplayer ben. Het solistische werken in een praktijk was niets voor mij. En in de jeugdpsychiatrie miste ik de focus op taalontwikkelingsstoornissen. Ik bleef mezelf afvragen: wat is nu echt mijn plek? En telkens kwam ik terug bij Kentalis." Wat maakte het werk zo bijzonder? "De enorme impact van taalontwikkelingsstoornissen op bijvoorbeeld denken en sociale interacties. Dat bleef me boeien. Daarnaast biedt Kentalis zoveel kansen om te blijven leren. Ik heb gewerkt bij kennisteams, cursussen ontwikkeld en gegeven en mezelf steeds opnieuw uitgedaagd. Het is echt een snoepwinkel voor wie zich wil ontwikkelen."

Naast haar vakkundigheid in taalontwikkelingsstoornissen, krijgt Marianne ook regelmatig positieve feedback op haar coachende rol binnen teams. "Ik vind het belangrijk om collega’s te ondersteunen, te kijken waar hun kracht ligt en hoe ze hun werk met plezier kunnen blijven doen." Haar openheid en luisterend oor maakten haar tot een geliefde collega. "Ik heb geleerd dat vertrouwen uitstralen essentieel is. Van dat inzicht heb ik privé ook profijt gehad. Ik pas dat ook zoveel mogelijk toe in mijn dagelijkse werk. Zowel naar ouders als collega’s: het komt goed, we nemen de hobbels samen."

Op 13 april gaat Marianne officieel met pensioen. "Ik ben niet iemand die graag in het middelpunt staat, maar ik wilde wel een gezellig samenzijn met mijn collega’s. Ik zeg altijd tegen anderen dat het belangrijk is om goed afscheid te nemen. Dan moet ik dat zelf zeker ook doen natuurlijk" Wat gaat ze het meest missen? "Uiteraard de inhoud van het werk en het werkritme, maar vooral de samenwerking met zoveel collega’s door al die jaren heen. Het samen ergens de schouders onder zetten, samen doelen bereiken... Dat heeft me altijd veel voldoening gegeven!"

En wat brengt de toekomst? "Reizen is mijn passie. Mijn man en ik hebben een camperbusje gekocht en gaan een jaar lang door Europa trekken. En wie weet blijven we dat af en toe doen!" Haar eerdere lange fietsreizen over de wereld hebben haar laten zien hoe waardevol afstand nemen is. "Elke keer kwam ik terug met hernieuwde energie en besefte ik hoe goed we het hier hebben. Af en toe afstand nemen om weer met een frisse blik naar het werk te kijken: ik kan het iedereen aanraden."

Tot slot: wat wil ze haar collega’s meegeven? "Blijf je verdiepen in de cliënt en in het perspectief van ouders. Wees empathisch, zet ouders in hun kracht en gebruik je deskundigheid. Maar bovenal: blijf genieten van dit prachtige werk!"