Miranda en haar bewoners spreken elkaars taal

Miranda: ‘’Ik denk dat collega’s mij als werkheld zien, omdat ik van aanpakken hou én van structuur. Dat vinden bewoners fijn, want dat schept duidelijkheid. Ook al heb ik mijn dienst van tevoren in mijn hoofd, ik kijk altijd bij binnenkomst eerst hoe de cliënten erbij zitten en dan pas ik mijn plannen voor die dag met hen aan als dat nodig is. Ik ben dus evengoed flexibel. Verder werk ik met veel humor, zowel met collega’s als met de bewoners; zij noemen mij wel eens een clown. Als ik een glimlach op mijn gezicht heb, schept dat op een of andere manier altijd een extra band.”

‘’Hoe ik in contact kom met bewoners? Toen ik deze interviewvraag las, vroeg ik mezelf opnieuw af hoe ik dat eigenlijk doe, want meestal gaat dat vanzelf. Ik omschrijf het even: ik kom binnen op de groep en ik glimlach; ik ben ontspannen. Mijn schouders losjes en met een open blik. Ik ben er dus met mijn hele lijf. Ik maak altijd even kort contact met elke bewoner, zo van ‘hé, goedemorgen of goedemiddag’ en ‘wat leuk dat je er bent’. En dan ga ik kijken hoe de cliënt erbij zit en ga dan pas de rapportage lezen. Dat kort contact maken doe ik overigens ook buiten de woongroep, dat zit er gewoon ingebakken. Natuurlijk werk ik ook met gebaren, dat is op deze groep echt nodig, want het gemiddelde niveau is niet zo hoog. Ik gebruik Nederlands ondersteund met gebaren. Dat doe ik sinds 2019 en het lukt me al aardig. Ik zie de bewoners denken als ik met gebaren communiceer ‘oh gelukkig, jij praat mijn taal’. En ik wil heel graag hun taal spreken, dus ik vind het nog wel een ontwikkeldoel voor mezelf om daar nog vele malen beter in te worden.’’

‘’Ik zit al ruim 33 jaar in de zorg en mijn streven is altijd om zoveel mogelijk de zelfredzaamheid van cliënten te bevorderen. Daar groeien ze van. En natuurlijk te ondersteunen als dat echt nodig is. Een voorbeeld: een recent fruit-eet moment op de groep. Dan zetten we alles op tafel: de bordjes, de bekers, het fruit en de mesjes. Iedereen zit aan tafel en we kloppen op tafel, zo van ‘we gaan beginnen’. Sommige bewoners pakken het uit zichzelf op, maar laatst had ik een bewoner die bleef zitten met een blik van ‘ja en nu dan? Zien jullie mij wel?’ Dan wapper ik even met mijn handen dichtbij die bewoner, daarmee maak ik contact en dan zeg ik ’jij kan het heel goed zelf’. Toen kreeg ik me toch een grote glimlach terug en hij ging meteen aan de slag. Hij pakte gelijk door en schonk zichzelf ook limonade in. Die triomfantelijke blik daarna, die neem ik dan weer mee naar huis! Als ik tijdens mijn dienst goed contact heb kunnen maken - met gebaren, pictogrammen, verwijzers of met taal – ga ik met een goed gevoel naar huis. En als dat contact weer heeft geleid tot een stapje verder als het om zelfredzaamheid gaat, ben ik helemaal blij. Eigenlijk heb ik dat gevoel elke werkdag, dus ik denk dat ik dat ook uitstraal naar anderen.’’

‘’Ik raad iedereen aan om vooral in het leren van gebarentaal te investeren. Maakt niet uit hoe oud of jong je bent; het is het meer dan waard. Het maakt je contact met cliënten veel dieper. Als je dan goed contact bereikt: dan ‘heb je ze’! En onthoud dat bewoners makkelijker aangaan als je humor inzet tijdens je begeleiding. Daarmee creëer je echt openingen. Het helpt ook als je blijft openstaan voor leren en ontwikkelingen. Er kan op dat punt veel bij Kentalis en dat is niet alleen belangrijk voor de kwaliteit van onze zorg bij Kentalis, maar vooral ook leuk voor jou als medewerker. Het houdt je scherp en fris en ook daar plukken de bewoners weer de vruchten van.’’