Fokje werkt als Communicatiedeskundige bij woongroepen voor mensen met beperking in horen én zien (doofblindheid) in Vries. Ze geeft begeleiders advies over hoe ze het best kunnen communiceren met deze bewoners met een zintuigelijke beperking. Tijdens de coronaperiode was het niet mogelijk om op locatie coaching aan begeleiders te geven. Dat was een groot gemis. Fokje ging op zoek naar alternatieve manieren van coaching en ontdekte de SmartGlass. Samen met de Academie startte ze een onderzoek naar de mogelijkheden van deze slimme bril. Fokje coachte zelf begeleiders die de bril uitprobeerden en deelt haar ervaringen.
Wat is een Smartglass eigenlijk? Vera Knapen legt het uit en bespreekt de voor- en nadelen in dit artikel.
Mijn rol
"Tijdens de coronatijd dacht ik: als we toch iets hadden waarmee we met de begeleider konden meekijken en tegelijkertijd konden coachen. Toevallig las ik in de coronaperiode over de SmartGlass. Ik ben geen technisch persoon, maar wel iemand die openstaat voor vernieuwing. Mijn idee was het om de SmartGlass in te zetten om te zien of de SmartGlass kon helpen om begeleiders op afstand te coachen, als live coaching op locatie niet mogelijk is. Dat idee heb ik toen aan onze behandelcoördinatoren en unitmanager voorgelegd. Zo kwam Vera Knapen van de Academie in beeld en startte het onderzoek. Samen met twee bewoners en twee begeleiders deden we mee aan het onderzoek. Ik coachte de begeleiders zes weken op de gebruikelijke manier op de werkplek en zes weken met behulp van de SmartGlass, op afstand. Na elke sessie vulden de begeleider en ik vragenlijsten in over onze ervaringen en natuurlijk bespraken we deze ook met elkaar."
Wat vond je ervan?
"Bij de bewoners merkte ik niet veel verschil in gedrag tijdens het gebruik van de SmartGlass of de fysieke coaching. Dat is begrijpelijk, omdat het om bewoners ging die beperkingen in horen en zien hebben. In mijn beleving hebben de bewoners de bril niet als storend ervaren, omdat ze deze wegens hun visuele beperking niet opmerkten. Bij de begeleiders die de bril gebruikten merkte ik wel wat ongemak in het begin. Sommigen werden een beetje zenuwachtig: 'Oh jee, krijg ik wel verbinding? Hoe werkt het? Het zit niet zo lekker op mijn hoofd! Welk knopje moet ik ook alweer gebruiken?' Ook hadden we vaak te maken met verbindingsproblemen zodra je een ruimte verliet. Het grootste nadeel vond ik dat als de begeleider dicht bij de bewoner zat, ik als coach de bewoner niet goed kon zien, omdat de kijkhoek van de SmartGlass te klein was. Bovendien moest ik het beeld via mijn telefoon bekijken, wat het beeld dubbel zo klein maakte. Al met al waren er teveel punten die geen toegevoegde waarde opleverden. Een positief punt vond ik wel dat je op deze manier extra aandachtmomenten kon toevoegen aan je coaching-rol. Als ik een dag ergens anders was, kon ik toch even snel meekijken met een begeleider."
Wat neem je mee uit het onderzoek?
"Het is jammer dat we niet verder gaan met deze bril, omdat het zo’n mooie oplossing leek. Toch ben ik blij met het onderzoek. We hebben, met het idee 'niet geschoten is altijd mis', hierdoor een weloverwogen besluit kunnen nemen om de SmartGlass niet verder te implementeren binnen Wonen & Dagbesteding van Kentalis. Ook heb ik de samenwerking met de Academie als prettig ervaren. Iedereen met zijn eigen expertise: de onderzoekers, de begeleiders, ICT en mijn leidinggevende; het verliep soepel. Tot slot vond ik het leuk om een andere manier van coachen uit te proberen. Dat houdt je scherp en fris!"
Meer over het onderzoek naar de SmartGlass lees je in het interview met Vera Knapen.