‘Ze maken hetzelfde mee en begrijpen elkaar daarom heel goed!’

“Onze tweeling is veel te vroeg geboren. Vanaf de geboorte waren er vooral bij Bas veel zorgen om zijn gezondheid en ontwikkeling. Hij kwam ook niet door de gehoorscreening die je als pasgeboren baby krijgt. Zijn gehoorverlies aan één oor werd dus al snel ontdekt. Zijn broertje Lucas ontwikkelde zich toen eigenlijk volgens het boekje.

Toen Bas begon te brabbelen, begrepen mensen hem vaak niet. Ik vertaalde dan wat hij zei, want ik verstond het meestal wél. Toch bleek hij door het gehoorverlies achter te lopen qua taal- en spraakontwikkeling. Daarom belandde hij al snel bij de Taaltrein van Kentalis. Dat heeft hem heel goed gedaan.

In die periode herkenden we ook steeds meer van Bas in Lucas. Hij bleek bijvoorbeeld ook een gaatje te hebben in één trommelvlies en na onderzoek bleek hij ook niet goed te horen aan één oor. Ik vind het een gemis dat we het bij hem pas later hebben ontdekt. Al gaat het nu gelukkig met onze beide jongens heel goed.

Sinds kort hebben ze allebei een botverankerd hoortoestel (BAHA). Daarmee horen ze bijna alles, mede dankzij hun goede oor. Als ze ‘m niet op hebben, kunnen ze ons wel verstaan als ze ons aankijken, maar zijn ze het snel kwijt als het ergens wat drukker is. Ze willen ‘m ook niet altijd op. Daarom hebben we afgesproken dat ze het hoortoestel wel op school dragen, maar thuis, bij het buitenspelen en bij de voetbaltraining niet.

Ik zie een BAHA echt als hulpmiddel. Je bent geboren met gehoorverlies, dus je bent niet opeens horend als je een BAHA draagt. Techniek kan je helpen, maar ik zie het puur als hulpmiddel en niet als oplossing. Ik vind het ook belangrijk dat ze gewoon weten dat het gehoorverlies bij ze hoort en dat ze zich daar niet voor hoeven te schamen.

Bas en Lucas zijn gelukkig niet onzeker door hun gehoorverlies. We hebben ook nooit bij de pakken neergezeten en het altijd positief benaderd. Ik denk altijd: kan ik het veranderen? Nee? Dan moeten we dealen met de situatie zoals die is en er het beste van maken. Ik ben er ook altijd heel open over. Kinderen vragen soms: wat hebben ze op hun hoofd? Dan zeg ik gewoon dat ze beter horen met hun bandje op. Daar gaan kinderen prima mee om. Ik heb ook het liefst dat mensen hun vragen gewoon stellen.

We proberen wel alles te doen wat in onze macht ligt om het voor de jongens beter en gemakkelijker te maken. Ik lees veel en benader andere mensen die hier ook mee te maken hebben. Ik wil later niet denken: had ik maar. Dat geldt ook voor het leren van gebaren. We gebruiken ze nu niet meer, maar deden dat wel toen ze jonger waren. We hebben Nederlands ondersteund met Gebaren zo veel gebruikt in die tijd. Dan liepen we ergens en kon Bas het niet vertellen, maar wel gebaren. Dat was zo mooi om te zien!

Ik heb ook met mijn dochter een gebarencursus gevolgd, maar de jongens gebruiken nu geen gebaren meer en dan verleer je het zelf ook wel snel. Ik had de Nederlandse Gebarentaal met heel veel liefde willen leren. Ze zouden dat eigenlijk gewoon standaard op de basisschool moeten geven.

Omdat Bas nog achterloopt qua taal en spraak, krijgt hij nog ambulante begeleiding van Kentalis op de basisschool. Dat is goed, want Bas is heel visueel. Als hij het niet hoort, kijkt hij naar de anderen: wat moet ik doen? Heb ik iets gemist? Hij mag leren om eerder om hulp te vragen. De begeleider oefent dingen met hem buiten de klas, maar kijkt ook mee in de klas. Bijvoorbeeld om te zien hoe het met Bas gaat en wat hij meekrijgt. En om advies te geven aan de leerkracht. Het gaat nu zo goed dat de begeleiding misschien niet meer nodig is. Dat vind ik spannend, want de aanvraag heeft lang geduurd. We zijn daar begin groep 2 mee begonnen en in groep 3 kon het starten.

Ik hoop dat het ook in de toekomst zo goed blijft gaan. Het is fijn dat ze niet meer zo vaak ziekenhuisbezoeken hebben. Al vinden ze het trouwens zelf niet erg. Als de een gehoortest moet, zegt de ander: waarom ik niet? Ze zien dat als een feestje. Zo brengen we het zelf ook. Ik hoop dat het in de toekomst leuk blijft voor ze. Dat ze het op school goed kunnen volgen en dat ze niet een keer thuis komen van: ‘ze pesten mij’. Gelukkig hebben ze leuke vrienden die Bas en Lucas gewoon zien zoals ze zijn. En ze hebben elkaar! Ze maken hetzelfde mee en begrijpen elkaar daarom heel goed!”