"Ik wil dat Lieroy weet dat zijn stem net zo goed meetelt"

“Lieroy is geboren in 2011 en werd met veel liefde ontvangen door zijn drie zussen. In plaats van één moeder had hij er gelijk vier. Lieroy was een hele rustige baby. Misschien te rustig, denken wij achteraf wel eens. Hij brabbelde niet en lag altijd met een lach op zijn gezicht in de box te genieten van alles om hem heen. Wij maakten ons geen zorgen. Jongens zijn vaker wat later met hun ontwikkeling en hij had natuurlijk drie zussen die voor hem praatten. Wat ons wel opviel, was dat Lieroy ook niet probeerde om ons na te praten, maar hij was niet gefrustreerd.

Met tweeënhalf jaar ging Lieroy naar de peuterspeelzaal bij ons in het dorp. Daar kwam wel eens ter sprake dat hij niets zei. En dus gingen we een half jaar later naar het audiologisch centrum, maar daar kwam verder niets uit. Intensieve logopedie volgde en de logopedist zei dat Lieroy waarschijnlijk een taalontwikkelingsstoornis had. Daar hadden wij nog nooit van gehoord. Ze verwees ons door naar De Taaltrein van Kentalis.

Lieroy ging van de reguliere peuterzaal naar De Taaltrein in Zwolle voor kinderen met TOS. Hij was net drie jaar geworden en moest met de taxi naar Zwolle. Best heftig. Je geeft je kind toch mee aan een 'vreemde' en dat gaat zo tegen je gevoel in. Maar vanaf dag één was het goed. Natuurlijk vond ik het jammer dat ik hem zelf niet kon brengen, maar doordat hij zo vrolijk naar De Taaltrein ging en ook weer vrolijk thuis kwam met de taxi, was het voor mij een stuk makkelijker om hem ‘los te laten’.

Lieroy ontwikkelde zich bij De Taaltrein. De eerste woordjes kwamen eruit. Mama, papa. Ik kan je vertellen dat dat zo’n emotioneel moment was, daar hadden we lang op gewacht. Lieroy is een jongen die pas iets zegt als hij zeker weet dat het er goed uit komt. En dat zie ik nu nog wel eens terug bij mensen die hij niet goed kent. Dan is hij heel stil. Bij ons in het gezin en in de familie weet hij gelukkig hij mag zijn zoals hij is, dat ieder kind uniek is op zijn eigen manier.

Lieroy zit nu in groep drie van Kentalis De Enkschool en wat doet hij het goed. Met de jaren is hij aan het praten geraakt en nu houdt hij soms niet meer op. De meisjes, zo noemt hij zijn zussen, weten waar hun broertje op school zit en komen daar regelmatig. Ik neem ze expres mee als er bij Lieroy iets leuks te doen is op school. Ik heb alleen maar lof voor alle juffen op De Enkschool. Ik zie hoe zij de kinderen onvermoeid en met veel liefde elke dag weer zoveel leren. En ze zijn altijd bereid om de lesstof te herhalen. Lieroy had zich nergens beter kunnen ontwikkelingen dan op De Enkschool. Hij voelt zich begrepen en weet nu dat er meer kinderen zijn die praten lastig vinden.

Ik heb ook respect voor hoe onze meiden met Lieroy omgaan. Lieroy is vaak lang van stof, doordat hij vaak opnieuw begint met zijn zinnen en naar de juiste woorden moet zoeken of het in zijn enthousiasme te snel wil vertellen. Ze proberen altijd goed naar hem te luisteren en niets in te vullen voor hem. Dat hebben we thuis tijdens het eten aan tafel geoefend met een zelfgemaakte kralenketting. Wie de ketting om heeft, mag iets vertellen en dan luister je ook écht naar elkaar. Zo krijgt iedereen de kans om iets te zeggen. Lieroy heeft zo het gevoel gekregen dat hij er mag zijn, dat we oprecht de tijd voor hem nemen en dat zijn stem net zo goed meetelt.

Ik vind het ook heel mooi dat Lieroy het mij laat inzien als ik niet echt naar hem luister. Laatst was ik aan het koken en vertelde hij mij iets, maar ik stond met mijn rug naar hem toe in de pannen te roeren. Hij trok aan mijn shirt en zei 'Mama je moet me aankijken, anders zie ik niet of je mij hoort en verstaat.’ Zo leer ik ook veel van Lieroy. Lieroy wordt later echt geen spreker voor volle zalen, maar hij komt er wel op zijn eigen manier.”