'Ik leerde mijn gevoelens woorden te geven'

‘Toen ik naar de basisschool ging bleef het opvallend dat mijn taalbegrip erg slecht was. Ik kreeg zeven jaar lang bijles in begrijpend lezen. Zonder bijles redde ik het niet. Zodra ik bijles had haalde ik goede cijfers op school, als de bijles stopte haalde ik weer slechte cijfers. Op een gegeven moment moest ik oefenen met woorden. De juf noemde dan bijvoorbeeld de letters: S L A K, waarop ik slak moest zeggen. Ik zei gerust auto. Ik had geen idee waar de juf het over had.’

‘Als kind heb ik nooit echt moeite gehad met mijn TOS, omdat ik in een veilige omgeving ben opgegroeid. Ik speelde wel altijd met jongens en ging buiten met hen voetballen. Zo kon ik mijn energie kwijt, ik had nooit de rust om even stil te zitten. Met meiden vriendschappen aangaan vond ik soms lastig, omdat er dan veel meer van je wordt gevraagd op het gebied van taal produceren.’

‘In groep 8 kregen we de Citotoets. Ik scoorde toen 512 (ontzettend laag) en ik was de enige van mijn klas die zo laag scoorde. Mijn score is niet in de klas verteld, dat vond ik erg vervelend. Toen besefte school ook pas echt dat er wel degelijk iets met mij aan de hand was.’

‘Ik was voortdurend onrustig en kon niet stilzitten. In groep 6-7 is ADHD gediagnostiseerd. Toen begon ik met medicatie om de onrust wat te dempen. Afgelopen jaar hadden we een reünie van de basisschool en toen zei mijn oude juf tegen mij: ‘oh ja, nu weet ik weer wie je bent, jij was dat meisje die altijd zat te dromen tijdens de les’. Achteraf is dat best wel typerend voor TOS.’

‘Toen ik van de basisschool ging is mijn moeder hertrouwd en verhuisden we naar Geldermalsen. Hier ging ik ook naar de middelbare school en volgende leerwegondersteunend onderwijs. Ik kwam in de pubertijd. Toen ik een jaar of 14 was, werd ik snel somber en verdrietig, omdat het begrijpen van mijn omgeving steeds lastiger werd. Communiceren, conflicten uitpraten, situaties begrijpen en grip op mijn leven krijgen vond ik lastig. Op een avond ging het niet goed met me en greep ik naar de drank met alle gevolgen van dien. Mijn moeder heeft ervoor gezorgd dat ik bij de hulpverlening terecht kwam. Er vonden allerlei onderzoeken plaats.’

‘In eerste instantie werd gedacht aan autisme, maar al snel werd het duidelijk dat dat het niet was. Er werd verder gezocht en de uitkomsten van een taal- en neuropsychologisch onderzoek waren de aanleiding om mij naar Kentalis door te verwijzen. Eindelijk werd het duidelijk: het is een taalontwikkelingsstoornis (TOS).

Ik was een jaar of vijftien toen TOS bij mij is ontdekt en ik kreeg gelijk hulp van Kentalis. Ik heb hier geleerd wie ik ben, wat mijn TOS-kenmerken zijn en wat mijn mogelijkheden zijn. Daarnaast heb ik hulp gehad bij het verwerken van de scheiding van mijn ouders. Ik leerde mijn gevoelens woorden te geven. Hier ben ik Ingrid ontzettend dankbaar voor!’ 

‘Tijdens mijn mbo-opleidingen heb ik ambulante begeleiding gehad van Eric. We spraken elkaar via WhatsApp, e-mail of face-to-face. Samen gingen we op zoek naar mijn hulpvragen en hier werkten we ook aan. Eric heeft mij heel goed begeleid, waardoor ik twee mbo-diploma’s op zak heb (niveau 3 en niveau 4).’

‘Ik heb nu ongeveer één jaar een vast contract als verzorgende IG bij SZR. Hier werk ik voornamelijk met cliënten met alzheimer. Ook werk ik als oproepkracht in de thuiszorg. De toekomst vind ik soms wel spannend, omdat ik niet goed weet wat me te wachten staat. Ik moet het nu zelf doen, zonder hulp. Maar door wat ik geleerd heb, de mensen om me heen en mijn doorzettingsvermogen weet ik ook dat ik er wel kom. Alleen gaat dit niet zonder horten of stoten. Door het geduld van mijn moeder en de hulp van Kentalis kijk ik hoopvol naar de toekomst. Ik ben mijn moeder en Kentalis erg dankbaar!’

‘Ik heb niet echt dromen, alhoewel ik wel een keer naar de Malediven wil. Ik ben gelukkig, heb leuke en gezellige mensen om me heen. Gewoon het samen zijn met elkaar en van al het moois genieten.’