‘Ik heb een hele reis gemaakt in mijn leven met TOS’

“Toen ik vier jaar oud was, verwees de huisarts mij door naar logopedie. Ik bleek een fonetische articulatiestoornis te hebben. Zo begon mijn reis. In 2006 kwam ik in aanmerking voor een onderzoek bij het Radboud Ziekenhuis en na allerlei onderzoeken werd het duidelijk: ik had TOS en kwam in aanmerking voor cluster-2-onderwijs.

Uit dat onderzoek kwam ook dat ik al op jonge leeftijd te maken had met een angststoornis en faalangst. Dit maakte het niet makkelijker. Ik was nog zo jong, maar had al voor veel dingen angsten. Ook vond ik het lastig om mijn gevoelens onder woorden te brengen. Al snel kreeg ik daarom ambulante begeleiding en dramatherapie vanuit Kentalis. Mijn ouders maakte zich in die tijd veel zorgen om mij.

Na een basisschoolperiode met veel onderzoeken en begeleiding ging ik naar het reguliere voortgezet onderwijs. Ik was zo vooruitgegaan, dat ik niet meer in aanmerking kwam voor ambulante begeleiding op school. Helaas ging het op de middelbare school bergafwaarts. Ik moest elk jaar een stap achteruit doen en medescholieren noemden mij daardoor dom. Dat kwam heel hard binnen. Het is zo’n vervelend gevoel als je enorm hard je best doet, maar als het dan steeds niet goed genoeg is. Ik voelde mij anders dan de rest en niet goed genoeg.

Ik liep vast en ging daarom in het derde leerjaar weer naar Kentalis, deze keer voor onderzoek. Het was duidelijk dat ik hulp nodig had en daarom kreeg ik opnieuw begeleiding. Zo rondde ik uiteindelijk, na een lange weg van vijf jaar, het voortgezet onderwijs af en nam mijn diploma in ontvangst.

Daarna bloeide ik steeds meer op. Ik volgde eerst de opleiding dienstverlening facilitair op niveau 2. Dat was het niet voor mij. Ik heb mijn diploma behaald, maar voelde dat ik het liefst met kinderen wilde werken. Daarom koos ik daarna voor de opleiding pedagogisch medewerker en werk ik al twee jaar in de kinderopvang. Tegenwoordig als gespecialiseerd pedagogisch medewerker: ik heb namelijk pas mijn niveau 4-diploma gehaald!

Mijn reis in het mbo ging met pieken en dalen. Ik zag vaak als een berg op tegen het maken van verslagen. Toch ging ik door. Aan het einde van het mbo leverde ik wel eens verslagen in van dertig pagina’s! Mijn TOS zat zeker af en toe in de weg, maar ik ging er volledig voor. Dat was ook mijn valkuil. Ik wilde mezelf bewijzen. Bewijzen dat ik niet dom ben en het allemaal wel op eigen kracht kon halen. Dat lukte, maar helaas wel met als gevolg dat ik overspannen thuis kwam te zitten. Het is goed om gemotiveerd te zijn en doorzettingsvermogen te hebben, maar verlies jezelf hierin niet. Dat deed ik wel. Toch kijk ik met trots terug naar het behaalde resultaat: wie had dat nou verwacht op de middelbare?

Ik heb een hele reis gemaakt in mijn leven met TOS. Ik ben mijn ouders en omgeving heel dankbaar. Zij steunden mij altijd. Ik ben altijd open geweest over mijn beperking. Ik gaf op de middelbare school bijvoorbeeld met behulp van mijn ambulant begeleider een presentatie over TOS. Gelukkig komt er steeds meer bekendheid over TOS. Toen ik klein was, was dat nog heel anders. Ik moest vaak vertellen: ‘Ik heb TOS. Maar dat zie je niet vanaf de buitenkant.’ Dat was namelijk vaak de eerste opmerking die ik kreeg.

Met mijn verhaal wil ik anderen vertrouwen geven. Het vertrouwen dat ook jij je doelen kan behalen. Accepteer jezelf om wie je bent, ook al voel je je soms misschien anders dan anderen. Het begint bij acceptatie en vertrouwen in jezelf. Je hebt TOS, maar dat maakt jou niet anders. Ook jij kunt al je doelen behalen, als je er zelf maar in gelooft. Kijk maar naar mij! Ik werk nu met kinderen en ben een enorme kletskous.”

Dit verhaal is geschreven door Mayrin.